تحقیقات یک پژوهشگر جوان

جهان هستی نمادی از لطف، مهربانی، علم، قدرت، حکمت و. خداست به طوری که بدون آفرینش، صفات جمال و جلال خدا مخفی و پنهان می‌ماند.

خلقت جهان نتیجه صفات خداوند است. خداوند فیض و بخشش دارد و لازمه آن این است که هر چه امکان وجود دارد، فیض و هستی خداوند را دریافت کند و چون قابلیت وجود برای جهان هستی بود، خداوند آن را آفرید؛ بنابراین جهان هستی، نشان‌دهنده صفات خداوند است. ازاین‌رو هستی بخشی جهان، با تمامی نظم و زیباییش و صورتگری انسان با تمامی استعداد و توانمندی‌اش، جلوه‌گر جلال و جمال خداست و شایسته است که ما سپاسگزار خدا و قدرشناس او باشیم.

خداوند ازآنجاکه علم و قدرت و فضل و جود بی‌نهایت دارد، جهان و انسان را آفریده است و لازمه این سه صفت آن است که خلقت خداوند بهترین و کامل‏ترین آفرینش باشد، یعنی در مجموعه هستی اگر وجود مخلوقی، زیبایی و کمال آفرینش مجموعه عالم را افزایش دهد، لازم است خدا آن موجود را خلق کند، زیرا عدم خلقت آن موجود، یا ناشی از عدم اطلاع و آگاهی از زیبایی آن است، یا در اثر ضعف و ناتوانی از خلقت آن است.

در مجموعه خلقت باید انسان خلق می‌شد؛ زیرا در جهان خلقت پیش از خلق انسان، ملائک بودند که موجوداتی نورانی و پاک بودند که خدا را همواره عبادت می‌کردند. فرشتگان به دلیل شرایط ویژه خلقت خود بر سر دوراهی قرار نمی‌گرفتند که با اختیار خویش (درحالی‌که میل باطنی آن‏ها به جهت دیگری تمایل داشته باشد) رضایت خداوند را انتخاب کنند. آن‏ها همواره حضور و عظمت خدا را درک می‌کنند و در مقابل آن‌همه عظمت، راهی جز عبادت ندارند. اما در صحنه هستی، می‌توان یک نمایش زیباتر از این را هم تصویر کرد و آن این که موجودی وجود داشته باشد که از یک طرف همانند ملائک در اوج جذبه الهی و عشق و عبادت به خدا باشد و درعین‌حال موانعی پیش‌روی او برای برگرداندن وی از مسیر عشق و عبادت قرار داشته باشد. این موجود انسان است. او خدا و عظمتش را بی‌واسطه می‌بیند و از سوی دیگر گرچه فطرت الهی او همواره در درونش وی را به‌سوی خوبی‏ها و پاکی‏ها دعوت می‌کند، ولی امیال حیوانی و او قدرت فراوانی دارند. وی این‌گونه خلق شده که از یک سو با خواسته‏ها و تمایلات و حیوانی روبه‌رو است و از سوی دیگر فطرت الهی‌اش و راهنمایی‏های پیامبران او را به‌سوی خوبی‏ها فرامی‌خواند.

منبع: تبیان